Blog van Career & Kids
woensdag 20 februari 2019

Nationale digital detox dag 19 februari 2019

Gisteren was het Digital Detox Day. Een dagje zonder mobiel. Geen mails checken, geen social media, geen what’s app. Vanuit mijn werk waarin ik moeders begeleid een goede balans te vinden tussen privé en werk, vond ik dat ik mee moest doen hieraan. Niet zozeer om te bewijzen dat ik heus wel een dagje zonder kan. Maak me niet al te druk om mijn uren online. Sinds de geniale invoering van Apple moment weet ik elke dag hoeveel tijd ik spendeer op mijn telefoon. En waaraan. Er zijn steeds meer dagen dat ik niet boven de 1,5 uur uitkom. En dat vind ik prima. Een enkele uitschieter naar de 4 of 5 uur als ik veel onderweg ben, flitsmeister aan heb staan en spotify, verder niet al teveel vuiltjes aan de lucht. Moet ik er wel bij zeggen dat ik alle vormen van spelletjes (behalve Wordfeud, want met m’n moeder) er halsstarrig vandaan hou, omdat ik anders completely screwed ben. Steeds ‘nog één level dan bij Candy Crush’ heeft me al te vaak verleidt. Dus verbannen. Mijn crash dieet wat betreft gamen werkt!

Dus waarom wel meedoen aan Digital Detox?

Om te ervaren hoe het is. Ik ging er heel opgewekt in. Met overmoed bijna. Ik liep immers al jaren een week per jaar in Spanje, waar ik ook altijd de telefoon aan de wilgen hing. Daar hoefde ik voor niemand bereikbaar te zijn en ik had geen behoefte aan contact. Behalve op het pad zelf, face to face. En mijn dagelijkse blogje aan het einde van de dag. Nou, dat heb ik geweten. Al voor ik aan het ontbijt zat, merkte ik dat ik eigenlijk iets moest checken voor een afspraak van die dag. Maar ja, ik laat me niet kennen. Digital Detox is net begonnen. En net als met elk dieet begin ik er in het begin heel enthousiast aan. Onderweg naar school wil ik nog even een berichtje sturen aan de ouders van de klas voor het uitstapje voor morgen. Oh nee, app-en is ook online zijn. Dus nee. Dat moet maar wachten.

Een gemist appje, een vloek of een zegen?

Eenmaal weer thuis begint het echt te jeuken. Dus ik besluit lopend naar mijn afspraak te gaan. Ben ik wat langer onderweg, heb ik de tijd gedood en stap ik zogenaamd vol vertrouwen richting de afspraak. Daar aangekomen meld ik pseudo-humoristisch dat ik (gekke meid) aan Digital Detox doe vandaag. En dus geen app’jes lees. “Oh, want ik had je net wat gestuurd”, zegt mijn client. Aaaahh, zie je wel. Ik had toch even moeten kijken. Gelukkig is er nog een gezond deel in mij dat meteen zegt: “Joehoe, je bent er nu toch, de afspraak is toch precies daar waar je had afgesproken? Wat had dat berichtje eraan bij kunnen dragen?” True, denk ik. En ik zak enigszins gerustgesteld in de stoel. Kan me nu anderhalf uur volledig focussen op dit gesprek, omdat er niets is wat me af kan leiden. Niet dat ik bij andere gesprekken wel de telefoon op tafel heb liggen, maar dit voelde toch nog net een beetje meer ‘volledig aanwezig’. Omdat er ook daarna geen berichtje op me wacht. Puntje erbij voor deze offline dag.

Daarna en met de lunch pauze wordt het lastiger. Dat is het moment dat ik normaal gesproken, net als vele zzp’ers met mij denk ik, even al het nieuws en socials doorneem tijdens de lunch. Momentje terugtrekken en rondscrollen. Maar niet vandaag dus. Ik merk dat ik me onrustig voel. Die mail moet nog uit. Dat en dat moet ik niet vergeten. Hoe zou het met die en die gaan? Zou zij al uitslag gehad hebben van de onderzoeken? Al mijn dagelijkse gedachtenspinsels komen voorbij en ik kan er niet naar handelen. Niet echt mijn comfortzone zeg maar. Maar zeg nou eerlijk: tenzij de een arts bent, brandweerman of politie hangen er geen levens vanaf of je vandaag of morgen op dat ene berichtje reageer of actie onderneemt. Plaats ’the need to be’ wel in perspectief.

Tijd voor…..een echt spelletje

Als de jongens thuis komen, is offline zijn easypeasy. Voor mij dan. Mijn telefoon ligt altijd aan de kant in de middag. Als ik er ben, dan ben ik er ook. Maar uit school begint bij hen de drang naar online zijn. Naar Fortnite of tikspelletjes op de tablet. Maar nee, mijn oudste doet geheel vrijwillig mee en vraagt of ik een spelletje wil doen. 2-0 voor Digital Detox. Want dit doet ie anders nooit! Dus ja, ik wil. De jongste is slim genoeg om bij een vriendje af te spreken waar ik geen zicht heb op zijn schermtijd vandaag. Die kleine, maar slimme boef.

3x per week sta ik op het rugbyveld om te trainen/coachen. Zo ook gisteren. En normaal gesproken wordt altijd even via de app overlegd wie er is, wat we gaan doen, etc. Maar nu dus niet. Of waarschijnlijk wel, maar ik weet het niet. En dat is misschien nog wel erger! Ik kan niet goed tegen ongelezen berichtjes. Dus meer dan de tijd checken gedurende de dag (hé, ik heb geen horloge, ja) kan ik niet. Vreselijk als ik zo zijn, in het rood ook nog, hoeveel berichtjes er ongelezen zijn. En in mijn hoofd voeg ik daaraan toe: …en dus mijn aandacht nodig hebben… ai, ai, ai, wat deze dag wel niet bij me losmaakt.

Aangekomen bij de training blijkt alles op zijn pootjes terecht gekomen te zijn. Tuurlijk. Gebeurt altijd. Alles komt altijd goed. Linksom of rechtsom. En ja, ook zonder mijn bemoeienis. 3-0 voor de Detox voor dit inzicht. Au!

De slotconclusie!

En dan de grootste uitdaging. Weer thuis op de bank, kids op bed, hangend met me, myself en I languit met de benen omhoog. En dan níet je telefoon pakken en kijken. Ja, waarnaar eigenlijk? Waar ik eerder op de dag nog wel een link kon leggen naar werk, en dat je voor cliënten bereikbaar wil zijn, en dat je wel dingen wil regelen, hoef je natuurlijk ’s avonds om half tien niks meer met bloedspoed af te handelen. Dus wat is het dan? Wat leert deze dag zonder enig digitaal vermaak mij? Het was me niet om nieuws te doen. Social media kan ik ook makkelijk een dagje laten liggen. Mail wordt al moeilijker. Maar de pijn zat hem vooral in what’s app. De berichtjes van bekenden waardoor je toch ‘in contact’ staat met elkaar. Niet tijdens de momenten waar je met anderen bent. Dan lukt het me prima om volledig aanwezig te zijn (most of the time). Maar die momenten dat je in je eentje bent. Met niemand om tegenaan te kletsen. Juist dan is het zo lekker om wel contact te voelen met de buitenwereld. Nodig? Nee. Afleidend? Zeker. Nuttig? Toch ook wel vaak. Kun je zonder? Ongetwijfeld. Heeft het me iets opgeleverd? Jazeker. Ik zal vanaf nu toch met meer aandacht aanwezig zijn bij IRL gesprekken en ontmoetingen. Heb gemerkt dat mijn mail maar 2 tot 3 keer per dag checken méér dan voldoende is. En dat een dagje níet instant reageren op alles wat zich aandient niet het einde van de wereld is, maar eigenlijk een hele hoop rust (en zelfoplossend vermogen) oplevert.

Het was een goede bewustwording voor mij, om inzicht te krijgen in mijn online gedrag en wat voor gevoel het bij me oproept als ik even niet bereikbaar ben. Ben best wel verrast door alles wat zich manifesteerde. Dus veel geleerd. En vandaag weer gewoon aan het werk!

Bianca Groenewegen

coach met een “digieet” dagje